Με μοναδικό κίνητρο την αγάπη μας για τη συνθετική σκέψη του Μίκη Θεοδωράκη, ξεκινήσαμε αυτό το μουσικό ταξίδι, που έχουμε τη χαρά να σας παρουσιάσουμε. Πιστεύουμε στη δύναμη της άλλης, διαφορετικής μουσικής άποψης ειδικά, όταν το σήμερα παντρεύεται με το χθες από έρωτα και όχι από προξενιό. Αυτό συμβαίνει σε όλο το ηχητικό υλικό του project «Μίκης ο Ευξείνιος».
Και πώς να μην πράξουμε έτσι αφού από την πρώτη κιόλας συνάντησή μας με τον συνθέτη μέχρι και την από κοινού επιλογή των τραγουδιών αντιμετωπίσαμε αυτό, που πρεσβεύει ο Μίκης σε όλη του τη ζωή: «Απαγορεύω την όποια απαγόρευση!». Αυτό κι αν είναι ελευθερία! Η απόλυτη άδεια έκφρασης από τον συνθέτη με αγάπη προς τους εκτελεστές. Κι όμως, δεν μπορείς να μην σεβαστείς τέτοια ελευθερία για το μουσικό υλικό, που δημιουργήθηκε από αυτόν τον νου. Μελέτη και πάθος, αυστηρότητα και ελευθερία μέσα σε λίγες νότες… εκείνες τις πρώτες από τα «δακρυσμένα μάτια», που σου ξεδιπλώνουν τα ανείπωτα της ψυχής και σου λένε τραγούδα… παίξε… δημιούργησε! Έτσι βιώσαμε την έναρξη αυτής της παράστασης στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 5.4.2019, της οποίας η ζωντανή ηχογράφηση αποτελεί επίσημα πλέον δημοσιευμένο υλικό του Μίκη Θεοδωράκη και σας προσκαλούμε να το ακροαστείτε!
Κατά τη διάρκεια της παράστασης ανακαλύψαμε τη δυναμικότητα και την κοινή καταγωγή του μουσικού μας DNA και πώς αυτό καταλήγει από μοιρολόγια του Πόντου και της Ηπείρου να «κουρνιάζει» στην «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις». Επίσης, πώς άραγε κατάφερε ο Μίκης με δύο νότες, αυτές του Ζορμπά… να συνταράξει το σύμπαν; Πόσο αξιοθαύμαστο είναι που με τη δύναμη της μουσικής του Ζορμπά, από τη Μόσχα και τη Νέα Υόρκη μέχρι το Ιράκ και τις φυλές των Αβορίγινων της Αυστραλίας, οι ίδιες νότες προκαλούν το ίδιο συναίσθημα σε διαφορετικούς λαούς! Τι απόλαυση όταν ακόμη δεν προφταίνεις να τις παίξεις κι έχει ήδη το κοινό ξεκινήσει τα παλαμάκια λες και το έγραψαν οι ίδιοι! Αυτό είναι κάτι το οποίο σπάνια συναντάς σε άλλες μουσικές παγκοσμίως γνωστές.
Ο Μίκης, αθεράπευτα επαναστάτης, μας εξομολογήθηκε ότι ανέβασε πυρετό, όταν άκουσε για πρώτη φορά σε μικρή ηλικία συμφωνική μουσική. Και τότε σαν “déjà vu” θυμηθήκαμε, γιατί στο «Ξημερώνει» δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα δάκρυά μας επί σκηνής… και κοιτιόμασταν αδέρφια πράγμα σαν να γνωριζόμασταν πρώτη φορά. Μάλλον, γιατί και εμείς κλαίγαμε «χωρίς λόγο», όταν ακούγαμε μουσική μικρά παιδιά…
Κλείνοντας, θα θέλαμε, να ευχαριστήσουμε πρωτίστως τον συνθέτη για την ανύσταχτη προσήνειά του αλλά και όλους τους συντελεστές, που με προσωπικό κόπο και θυσία συνέπλευσαν.